Όταν η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων διερωτήθηκε ποιο δρόμο θα έπρεπε να πάρει, όταν βρέθηκε στο σταυροδρόμι, η απάντηση της Γάτας ήταν, φυσικά: “εξαρτάται πού θέλεις να πας”.
Ο δρόμος που θα ακολουθούσα στην επαγγελματική μου σταδιοδρομία, μετά την εντελώς συμπτωματική επιλογή να παρακολουθήσω οικονομικές επιστήμες, καθορίστηκε κατά τις επανόδους μου στη γενέθλια γη της Κυθρέας για τις θερινές διακοπές του Πανεπιστημίου. Έπαιρνα την αίσθηση ότι οι συγχωριανοί μου δεν ήταν τόσο χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι όσο οι Ευρωπαίοι, πράγμα που το απέδιδα στη διαφορά που υπήρχε στο βιοτικό επίπεδο.
Είναι τότε που έκαμα την επιλογή του δικού μου δρόμου. Όπου και να είμαι στη συνέχεια, στόχος θα είναι η οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη. Η προσπάθεια θα είναι να απαλλάξουμε τον άνθρωπο από τις καθημερινές έγνοιες επιβίωσης για να μπορέσει να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην πνευματική και ψυχική καλλιέργειά του, να γίνει ένας ολοκληρωμένος κι ευτυχισμένος άνθρωπος. Βέβαια η σχέση αυτή δεν είναι αυτόματη, όπως θα διαφανεί κι από τη συνέχεια. Η επίτευξη οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης απαιτεί ειδική, συντονισμένη μεταχείριση, πρόσθετα προς την ιδιαίτερη καλλιέργεια κάθε μιας ξεχωριστά. Η όλη διεργασία παρομοιάζει με τις διεργασίες μιας ορχήστρας, την ατομική προσπάθεια κάθε μέλους και το συντονισμό όλων των οργάνων, μέχρι την τελική ορχηστρική μελωδία. Έτσι και στην περίπτωση μιας χώρας, η έξοδος από την οικονομική και κοινωνική υπανάπτυξη γίνεται με άμεση παρέμβαση πάνω στους πιο ώριμους αναπτυξιακούς πυλώνες κι αξιοποίηση των πιο σημαντικών συγκριτικών πλεονεκτημάτων της, παράλληλα με τη δημιουργία και διατήρηση ενός γενικού ευνοϊκού αναπτυξιακού κλίματος.
Ευτυχείς συγκυρίες, τις οποίες ευχαρίστως προσπάθησα να αξιοποιήσω, με έφεραν, αρκετά χρόνια αργότερα μετά την περάτωση και των μεταπτυχιακών μου σπουδών, να προσληφθώ και στη συνέχεια να ηγηθώ της κατ’ εξοχήν αναπτυξιακής Υπηρεσίας της Κυπριακής Δημοκρατίας, του Γραφείου Προγραμματισμού, σε μια περίοδο που η Δημόσια Υπηρεσία διαδραμάτιζε καθοριστικό ρόλο στις αποφάσεις της Πολιτικής Ηγεσίας (1967/1989). Κάποιες σκοπιμότητες με οδήγησαν για λίγο στη Γενική Διεύθυνση του Προέδρου προς τον θεσμό. Τούτο οδήγησε στην παραίτηση του Προέδρου και αριθμού Μελών και στη σιωπηρή αδρανοποίησή του. Προσωπικά συνέχισα «να παρενοχλώ» τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με την αποστολή σημειωμάτων επί διαφόρων θεμάτων μέχρι τους πρώτους μήνες του 2007, «εκμεταλλευόμενος» την ιδιότητα του Μέλους του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων. Κατά την πάγια τακτική του ο Πρόεδρος απαντούσε πάντοτε, πράγμα που εκτιμάται ιδιαίτερα. Όμως, ενώ η προσπάθειά μου ήταν να βοηθήσω στη λήψη των, κατά τη γνώμη μου, ορθών αποφάσεων στις περιπτώσεις που αναφερόμουν, η «αλληλογραφία» αυτή έλαβε την μορφή μιας προσπάθειας δικαιολόγησης και προάσπισης των Κυβερνητικοί αποφάσεων από μέρους του Προέδρου. Η διαπίστωση αυτή με οδήγησε να υποβάλω και τυπικά την παραίτησή μου από το Συμβούλιο το Μάη του 2007.
Με την ευκαιρία θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη και τις ευχαριστίες μου σε όσους συνέργησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ώστε να βρεθώ στην προνομιούχο θέση και να μπορέσω να συμβάλω σ’ ένα έργο που από πολύ νωρίς ονειρεύτηκα: την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη του Τόπου μου. Οι γονείς μου δεν μου εξασφάλισαν μόνο το ζην, έθεσαν με το δικό τους τρόπο τις βάσεις για το ευ ζην επίσης. Πέραν της αγάπης προς την πατρίδα, μου εμφύσησαν την αγάπη προς το συνάνθρωπο, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη σκληρή δουλειά. Θα αδικούσα πάρα πολλούς αν αναφερόμουν ονομαστικά στους δασκάλους όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης, που επενέργησαν καταλυτικά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου και στον τρόπο βίωσης κι αντιμετώπισης της ζωής. Το ίδιο ισχύει και με τους κατά καιρούς συνεργάτες μου, που χωρίς τη δημιουργική συνεργασία τους δεν θα ήταν δυνατό να παραχθεί έργο. Πάνω απ’ όλους, όμως, απέραντη είναι η ευγνωμοσύνη μου προς την οικογένειά μου, που χωρίς την αγάπη και κατανόησή τους δεν θα είχα τις κατάλληλες συνθήκες για σκληρή κι εξαντλητική εργασία όλα αυτά τα χρόνια. Δεν έγιναν όμως όλα χωρίς προσωπικό κόστος. Στερήθηκα σε πολύ μεγάλο βαθμό τις χαρές των παιδιών, όπως κι εκείνα τη συχνότερη παρουσία του πατέρα στη πιο τρυφερή περίοδο της ζωής τους. Δεν πρόκειται να επαναλάβω το ίδιο με τα εγγόνια μας αυτή τη φορά. Είναι σ’ αυτά που αφιερώνω το Βιβλίο τούτο!
Τέλος θα ήταν μεγάλη παράλειψη αν δεν ευχαριστούσα τους Χορηγούς της έκδοσης του Οδοιπορικού (την Ελληνική Τράπεζα, την Τράπεζα Μαρφίν Λαϊκή, την Τράπεζα Κύπρου, την Κεντρική Συνεργατική Τράπεζα, το ΚΕΒΕ και την ΟΕΒ) που συνέβαλαν ουσιαστικά στην εκτύπωσή του με την προαγορά αριθμού αντιτύπων, καθώς και τον Καθηγητή του Πανεπιστημίου Λευκωσίας Δρ Αντρέα Κλ. Σοφοκλέους και τον Πολύβιο Νικολάου, που έκαμαν εποικοδομητικές εισηγήσεις στο στάδιο της έκδοσής του.
Ιάκωβος Αριστείδου